شرایط یه شکلیه که هر شب یه وسوسه‌ای هست برای اینکه از تصمیم برگردم.هر شب که برادرم میاد میگه فلان قدر فروختم و توام پیش من بیا و باهم کار کنیم یه وسوسه است برای اینکه بگم گور بابای هدفم و استعدادهام مگه همه دنبال پول نیستند برو بچسب به کار,درس کیلو چند!.ولی اینو نمیگم به برادرم میگم من میخوام یه سال هیچ کاری نکنم,میخوام بیخیال باشم,میخوام کاری نکنم,کنکور پیرم کرد.بازم حرفم اینم نیست توی دلم میگم من امسال با همه مشکلاتم میجنگم معده‌ای که پاچیده رو درست میکنم,این مشکلات داخل خونه رو همه رو حل میکنم,خونه رو با خودم منطبق میکنم نه خودم با خونه رو, و از همه اینا مهم‌تر درس میخونم و توانایی واقعیم رو نشون میدم.
ولی بر خلاف میل واقعیم و اون حرفی که تو دلمه,به شرطایی که گذاشتم عمل نکردم,گفتم ازمون 4 مرداد رو در هر شرایطی میرم ولی نرفتم,قرار بود اگه این شرط عملی نشد قید همه چی رو بزنم.
باید یه انتخابی کنم اگه واقعا میخوام درس بخونم و کنکورو بترکونم باید سختی درس خوندن,حرف شنیدن و به جون بخرم و به چیزی که میخوام برسم,اگر که نه حداقل عمرم رو تلف نکنم و پی کار رو بگیرم.باید انتخاب کنم.
چندتا مشکل بزرگ داشتم و دارم,استفاده بیش از حد از اینترنت,خیالپردازی ناسازگار,مشکلات توی خونه,با واقعیت روبه‌رو نشدن و اخری که شخصیه.هر کدوم از اینا مثل یه زنجیرند که هر کدوم اگه باز نشه جلوم رو میگیره,با دوری از نت دوتاشون به طور مستقیم و یکی به طور غیر مستقیم حل میشه به خاطر همین یه مدت ,نمیدونم چه قدر باید از نت یا بهتر بگم از گوشی کمتر استفاده کنم چون عادت ندارم با لپتاپ تو نت بچرخم احتمالا درست بشه.
خوشم نمیاد بگم "امیدوارم خدا کمکم کنه" چون میدونم اون کمکش رو میکنه منم که باید قدرشون رو بدونم پس امیدوارم قدر داشته‌ها و کمک‌هایی که بهم میشه رو بدونم.
+یه عزیزی گفت اینقدر کامنتا رو نبند, ولی شرمنده دیگه این یکیم بسته میمونه
:) .
شبتون بخیر,عاقبتتونم بخیر
