ابن آخرین پستی هست که اینجا می زارم. با اینکه خیلی چیزها رو تغییر دادم و زندگیم بهتر شده ولی هنوز همون آدم قبلی ام. این روزا یاد دوران پشت کنکور موندن ام میوفتم. اون موقع ها هم چنین حس و حالی داشتم. خیلی غذا میخوردم. مینشستم پست سر هم فیلم وسریال میدیدم. خودارضایی خیلی میکردم. همش خودمو سرزنش میکردم و سایر کارهایی که انجام میدادم. رفتم یکم اون پست هایی که تونسته بودم از این ور و اون ور جمع کنم رو خوندم. خیلی چیز ها هنوز مثل قبله با اینکه سال ام داره میشه. مثلا نوشتم با انجام کار های روزمره مثل نمیدونم غذا خریدن و ... مشکل دارم. یا از همون موقع میخواستم برای هر روزم برنامه ریزی کنم و همه چجی روزم رو مشخص کنم ولی هنوزم که هنوزهه نتونستم. اون موقع هام کسی رو نداشتم زنگ بزنم باهاش و صحبت کنم و الانم تقریبا ندارن. اون موقع هام فکر میکردم که با قطع کردنو  دوری از اینترنت همه چی حل میشه و هنوزم که هوزه هر چی میشه اینستا و تلگرام و اینا رو پاک میکنم. هنوز خیلی چیزها مثل قبله. هنوزم که هنوزه من همون ادم قبلی ام. 26 ساله همینه که بوده. خیلی ساله دارم فکر میکنم که در تلاشم که اینا رو حل کنم ولی مثل اینکه خیلی موفق نبودم. بقیه اش رو ترجیح میدم وبکمم رو روشن کنم و یه فیلمی از خودم بگیرم تا اینکه اینجا بنویسم. تا اینجاش با همه مشکلاتی که داشتم سعی کردم که بهتر بشم بعد از اینم میشم. :)
خدافط شما.